നുണയും ധാർമ്മികതയും ...

ഘടനാവാദാനന്തര മനോവിശ്ലേഷണത്തിന്റെ വക്താവായ ഷാക് ലക്കാൻ കർതൃത്വത്തെ സംബന്ധിച്ച തത്വം വിശദീകരിക്കാനായി ഒരു വാക്യം ഉദാഹരിക്കുന്നുണ്ട്. ‘ഇപ്പോൾ ഞാൻ കള്ളം പറയുകയാണ്’ എന്നതാണ് ആ വാക്യം. ഈ വാക്യത്തിന്റെ സത്യാത്മകത സംബന്ധിച്ച ചാക്രികയുക്തി നമ്മെ ഏറെ കുഴക്കുന്നതാണ്. ഈ പ്രസ്താവന സത്യമാണെങ്കിൽ, സത്യം പറയുമ്പോൾ കള്ളം പറയുകയാണ് എന്നു പറഞ്ഞാൽ അതു കള്ളമാകുമല്ലോ, അതിനാൽത്തന്നെ അത് സത്യവുമാകുന്നു. പ്രസ്താവന അസത്യമാണെങ്കിൽ  അപ്പറഞ്ഞത് സത്യമാവുകയും അതുകൊണ്ടുതന്നെ അതു നുണയായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു.

പറഞ്ഞു വരുന്നത് നുണയെ സംബന്ധിച്ചു തന്നെയാണ്.ഒരാൾ മറ്റൊരാളോടു ബോധപൂർവ്വം പറയുന്ന അസത്യപ്രസ്താവനയാണ് നുണ, കള്ളം, വ്യാജം, പൊളി, കളവ് എന്നൊക്കെ പറയപ്പെടുന്നത്. ബോധപൂർവ്വമാണ് ഈ പ്രയോഗം എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. പറയുന്നയാൾക്ക് അറിയാം അതൊരു നുണയാണെന്ന്. മറ്റയാളെ വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ നുണയൻ പല തന്ത്രങ്ങളും പയറ്റിയെന്നിരിക്കും. ഭാഷാപരവും ചേഷ്ടാപരവും വൈകാരികവുമായ അത്തരം പ്രകടനങ്ങളുടെ ആകത്തുകയാണ് മറ്റയാളെ ആ നുണ വിശ്വസിക്കത്തക്കതാക്കുന്നത്. സദുദ്ദേശം മുതൽ ഏറ്റവും ക്രൂരമായ ചതിപ്രയോഗം വരെ പലതരം ഉദ്ദേശങ്ങൾ ഈ നുണപറച്ചിലിനുപിന്നിലുണ്ടാകാം. 

ഞാൻ പറഞ്ഞു പോയ നുണ ശരിയായിരുന്നോ എന്ന് ഇപ്പോഴുമെനിക്കറിയില്ല. എന്തായാലും ആ സംഭവമെഴുതണമെന്നു തോന്നി. എഴുതാനെന്തും വിഷയമാക്കാമല്ലോ ..  :)

വർഷങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ഞാൻ ഒമാനിൽ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന സമയത്താണ് സംഭവം. എന്റെ പ്രവാസ ജീവിതത്തിന്റെ ആദ്യവർഷങ്ങൾ കൂടിയായിരുന്നു അത്. ക്യാമ്പിലെ ഡാൽ കറിയും ചപ്പാത്തിയും കഴിച്ചു മടുത്തു. അടുത്തെങ്ങും ഒരു മലയാളി ഹോട്ടലുകളുമില്ല. മാസത്തിലൊരിക്കൽ ശമ്പളമെടുക്കാനും അയക്കാനും ഒരു ദിവസം പോകുന്നതു മാത്രമാണ് പുറം ലോകവുമായുള്ള ഏക ബന്ധം. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഭക്ഷണ കാര്യത്തിലെ എന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടുകളൊക്കെ മനസ്സിലാക്കി കുറച്ചു ദിവസമെങ്കിലും ഇരിങ്ങാലക്കുടയിലെ എന്റെ വീട്ടിൽ തയ്യാറാക്കിയ ഭക്ഷണം കഴിക്കട്ടെ എന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തിൽ നാരങ്ങാച്ചാറും, മാങ്ങച്ചാറും, ചെമ്മീൻ, മീനച്ചാർ, ബീഫ് ഫ്രൈ, ചിപ്സ് എന്നിവ എന്റെ സഹോദരി വശം വീട്ടിൽ നിന്നും കൊടുത്തയച്ചു.

ശമ്പളമെടുത്തയക്കാൻ മസ്ക്കറ്റിൽ പോയ കൂട്ടത്തിൽ ഏറെ കൊതിച്ച് ഞാൻ കാത്തിരുന്നു കിട്ടിയ എന്റെ വീട്ടിൽ തയ്യാറാക്കിയ ഭക്ഷണ പൊതി കൈപറ്റി റൂവി ടാക്സി സ്റ്റാന്റിൽ നിന്നും ടാക്സിയിൽ കയറി. ഞാൻ മാത്രമല്ല എന്റെ റൂമിലുള്ളവരും ഏറെ ആഗ്രഹത്തോടെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. വായക്ക് ചൊടിയുള്ള എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാമെന്നോർത്ത്. ടാക്സിയിൽ മുൻവശത്ത് കവറും ബാഗുമൊക്കെയായി കയറിയപ്പോൾ ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞു കവർ പിന്നിൽ ഡിക്കിയിൽ വെച്ചോളൂവെന്ന്.

രണ്ട് മണിക്കൂർ യാത്രയുണ്ട് ക്യാമ്പിലേക്ക്. നന്നായൊന്ന് മയങ്ങി.ലിസൂക്ക് എന്ന എനിക്കിറങ്ങേണ്ട ചെറുപട്ടണമെത്തിയപ്പോൾ ഡ്രൈ വർ വിളിച്ചുണർത്തി. ടാക്സി കൂലിയും കൊടുത്ത് ഒരു 10 മീറ്റർ നടന്നപ്പോഴാണ് ഡിക്കിയിൽ നിന്നും ഭക്ഷണത്തിന്റെ കവർ എടുത്തില്ലല്ലോ എന്ന കാര്യമോർമ വന്നത്. ടാക്സിക്കു പിന്നാലെ കുറേ ഓടിയെങ്കിലും ടാക്സി ദൂരേക്ക് ദൂരേക്ക് പോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു.കണ്ണിൽ നിറഞ്ഞ കണ്ണുനീരിൽ ആ ദൃശ്യം ഒരു എണ്ണ ഛായ ചിത്രം പോലെ അവ്യക്തമെങ്കിലും തെളിമയോടെ ഇന്നും മനസ്സിലുണ്ട്.

വൈകീട്ട് പതിവുപോലെ ഇരിങ്ങാലക്കുടയിലെ വീട്ടിലേക്ക് ഹുണ്ടിവിളിച്ചപ്പോൾ മറുതലക്കൽ നിന്ന് അമ്മയുടെ ചോദ്യം. എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു ബീഫ്? അച്ചാറുകളെല്ലാം പൊട്ടിച്ചോ? എല്ലാം സേഫായി എത്തിയില്ലേ? ഭക്ഷണം കഴിച്ച് റൂമിലുള്ളവർ എന്തഭിപ്രായം പറഞ്ഞു?ഏത് കറിയാണ് നിനക്ക് കൂടുതലിഷ്ടപ്പെട്ടത്? എരിവും ഉപ്പുമൊക്കെ പാകമായിരുന്നോ .......

എല്ലാറ്റിനും വളരെ ഭംഗിയായി ഞാൻ നുണ പറഞ്ഞു. അന്ന് വീഡിയോ കോൾ സൗകര്യമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്റെ മുഖഭാവത്തിൽ നിന്നും അമ്മ ഞാൻ പറയുന്നത് നുണയാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുമായിരുന്നു.എന്തായാലും ഈ പോസ്റ്റ് വായിച്ച് ആരെങ്കിലും ഈ നുണ കഥ അമ്മയുടെ ചെവിയിലെത്തിക്കുമെന്നെനിക്കറിയാം.എന്തായാലും ഞാനന്ന് ചെയ്തത് ശരിയോ തെറ്റോ എന്ന് നിങ്ങൾ തന്നെ തീരുമാനിക്കൂ ...  :)