അമ്മാമ ഇന്ന് ജീവിച്ചിരിപ്പില്ല.99 വയസ്സ് വരെ ജീവിച്ചു.എന്നോട് വളരെ സ്നേഹമായിരുന്നു.കാരണം അപ്പാപ്പന്റെ പാരമ്പര്യ ഗുണങ്ങൾ എന്നിലുണ്ടെന്ന് അമ്മാമ എപ്പഴും പറയും.അപ്പാപ്പന്റെ നടപ്പും സംസാരവും എന്തിന് കാൽപാദം പോലും അപ്പാപ്പന്റെ പോലെയാണ് എന്നാണ് അമ്മാമയുടെ പക്ഷം.അതും പറഞ്ഞു ഇടക്കെന്റെ കാലൊക്കെ പിടിച്ചു മുത്തും :) .ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത, ഞാൻ ജനിക്കുന്നതിനെത്രയോ മുൻപ് മരിച്ചു പോയ അപ്പാപ്പനോട് എന്ത് മാത്രം സ്നേഹമായിരുന്നുവെന്ന് അമ്മാമക്ക് എന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ട്.
പഴമയുടെ അറിവുകൾ ഏറെ പകർന്നു തന്നിട്ടുണ്ട് എന്റമ്മാമ.ചെറുപ്പത്തിൽ അപ്പന്റെ കയ്യീന്ന് അടി കിട്ടുമ്പോ അമ്മമ്മയുടെ മുണ്ടിന്റെ വാലിൽ പിടിച്ചു ഞാൻ പിന്നിലൊളിക്കും.പിന്നെ അപ്പനോട് കോമ്പ്രമൈസ് ചെയ്യേണ്ടത് അമ്മമ്മയുടെ പണിയാണ്.എത്ര അടികളിൽ നിന്നും അങ്ങനെ രക്ഷപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.
അമ്മമ്മയുടെ അവസാനകാലങ്ങളിൽ ഒരു മാസത്തോളം ഞാൻ പുല്ലൂര് ആശുപത്രിയിൽ രാവും പകലും അമ്മാമയെ ശുശ്രൂഷിച്ചു.പിന്നെ പിന്നെ അമ്മമ്മയുടെ ബോധം പോയി.ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്ന എന്നെ തിരിച്ചറിയാതായി.ഏത് നിമിഷവും മരണം സംഭവിക്കാവുന്ന അവസ്ഥ.
അങ്ങനെയിരിക്കെ ലീവ് തീർന്ന് തിരികെ ഗൾഫിൽ വരേണ്ട ദിനമെത്തി.എയർ പോർട്ടിൽ പോകാൻ വണ്ടി വന്നു.ഞാനെല്ലാം റെഡിയായി അവസാനമായി എന്റെ അമ്മാമയോട് യാത്ര ചോദിക്കാൻ ചെന്നു.എനിക്കറിയാമായിരുന്നു എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട അമ്മാമയെ ഇനി ഞാൻ ജീവനോടെ കാണില്ലായെന്ന്.ആ യാഥാർത്ഥ്യം ഉൾക്കൊള്ളാനാവാത്ത വിധം എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞിരുന്നു.അമ്മമ്മയുടെ സമീപമിരുന്ന് ആ കയ്യെടുത്ത് പിടിച്ചു ചുംബിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ യാത്ര പറഞ്ഞു.എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് അടുത്ത കൈ കൊണ്ട് അമ്മാമ എന്റെ കൈ മുറുകെ പിടിച്ചു.അമ്മമ്മയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീരൊഴുകുന്നുണ്ട്.ഒന്നേ ചോദിച്ചുള്ളൂ.മോനെ പ്രിജോ,അമ്മാമയെ വിട്ട് മോൻ പോവാലെ,ഇനി അമ്മാമ്മക്കെന്റെ പൊന്നുമോനെ കാണാനാവില്ലല്ലോ.എന്റെ എല്ലാ അനുഗ്രഹവും നിനക്കുണ്ടാവും.നീ നന്നാവും എന്നും പറഞ്ഞനുഗ്രഹിച്ചു.ആഴ്ചകളായി എന്നെ തിരിച്ചറിയാതിരുന്ന അമ്മൂമ്മക്ക്‌ പെട്ടെന്ന് ആ നിമിഷത്തിൽ വന്ന തിരിച്ചറിവ് ഇന്നും അത്ഭുതത്തോടെയേ എനിക്കോർക്കാനാവൂ.ഗൾഫിലെത്തി രണ്ടാമത്തെ ദിവസം ഫോൺ വന്നു എന്റെ അമ്മാമ എന്നെ വിട്ട് അങ്ങ് ദൂരേക്ക് യാത്രയായെന്ന് ... :( :( :(
No comments:
Post a Comment