ഇന്ന് ലോക മാനസികാരോഗ്യ ദിനം.
ഒരാശുപത്രി ജീവിതത്തിനിടയിൽ ഞാൻ കണ്ടുമുട്ടിയ ഏതാനും മാനസിക രോഗികളുമായുള്ള വിശേഷങ്ങൾ പങ്കുവെക്കുയാണ്. കുറച്ചധികം അനുഭവങ്ങളുള്ളത് കൊണ്ട് ഓരോ ദിവസവും ഓരോന്നായി പങ്കുവെക്കാം ....
വായിച്ചു തുടങ്ങുക ...
ഫാർമസിയിൽ നിന്നും ഒരു കുന്നാരം മരുന്നും വാങ്ങി വരുകയാണ് ഞാൻ. ഗുളിക പൊതികൾ കുറേ കയ്യിലുണ്ട്. ബില്ല് വായിൽ ചുണ്ടുകൊണ്ട് അമർത്തി പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.ഒരു കയ്യിൽ ബാലൻസ് പണം, ഇങ്ങനെ നടന്നു വരുമ്പോഴായിരുന്നു ആ അമ്മച്ചി എന്നെ വിളിച്ചത്.
ടാ കുറേ നാളായല്ലോ നിന്നെ കണ്ടിട്ട്.ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി എന്നോട് തന്നെയാണോ? അതോ ആള് മാറിയോ? പുറകിലാരുമില്ല.അതുകൊണ്ട് എന്നോട് തന്നെയാണെന്ന്‌ മനസ്സിലായി.ആ നിന്നെ തന്നെ ഇങ്ങട് വാടാ ചോദിക്കട്ടെ അമ്മച്ചി പറഞ്ഞു. ഞാൻ കാശും ബില്ലുമൊക്കെ പോക്കറ്റിൽ വെച്ച് അമ്മച്ചിയുടെയടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അന്നും നമ്മള് ആരെയുമറിയില്ലെങ്കിലും മ്മളെ അറിയുന്ന കുറേ പേരുണ്ടായിരുന്നു.അതു കൊണ്ട് അങ്ങനെ ഞാനറിയാത്ത, എന്നെയറിയുന്ന ഏതോ അമ്മച്ചിയാണെന്നാണ് ഞാൻ കരുതിയത്, ഞാൻ ചിരിച്ച് ഹസ്തദാനം നൽകി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. കുറച്ചു നാൾ നാട്ടിലുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഇപ്പോൾ അമ്മൂമക്ക് സുഖമില്ലാത്തതു കൊണ്ട് നോക്കാൻ നിൽക്കാ,
അമ്മച്ചി എന്റെ മുഖത്തൊക്കെ ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് ഭയങ്കര ക്ഷേമാന്വേഷണങ്ങൾ. നീ ക്ഷീണിച്ചു, നിറം കുറഞ്ഞു. അപ്പോഴും ഇതേതാ കക്ഷി എന്ന് ഞാനാലോചിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.അമ്മച്ചിയുടെ കൂടെയുള്ള ചേച്ചി സുകൃതജപം പോലെ സുഖമില്ലാത്ത ആളാണേ സുഖമില്ലാത്ത ആളാണേ എന്ന് പറയുന്നുണ്ട്. എന്താണെന്ന് അപ്പോ മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും അമ്മച്ചിയുടെ പിന്നീടുള്ള പെരുമാറ്റത്തിൽ നിന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി എന്താണ് അസുഖമെന്ന്. ഗുളിക പൊതി നോക്കി അമ്മച്ചി ചോദിക്കുകയാണ് ഈ എഴുത്തൊക്കെ ആർക്ക് പോസ്റ്റ് ചെയ്യാനാണെന്ന്.ഹസ്തദാനം നൽകിയ കൈ എടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ അമ്മച്ചിയുടെ ഭാവംമാറി.കൂടെയുള്ള ചേച്ചി അമ്മച്ചിയെ ബലമായി പിടിച്ചു മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കും തോറും അമ്മച്ചി യെന്നെ മുറുകെ പിടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
പെട്ടെന്ന് തോന്നിയ ഒരു ബുദ്ധിയിൽ ഞാൻ പറഞ്ഞു. പോസ്റ്റാഫീസ് അടക്കാറായി അമ്മച്ചി. ഈ കത്തൊക്കെ പോസ്റ്റ് ചെയ്ത് ഞാൻ ദിപ്പോ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ കൈവിട്ടു.സൂക്ഷിച്ചു പോണേ മോനേ എന്ന് പറഞ്ഞു അമ്മച്ചി, ആദ്യമായാണ് ജീവിതത്തിലിത്തരമൊരനുഭവം, രക്ഷപ്പെട്ട ആശ്വാസത്തിൽ ഞാൻ വാർഡിലേക്ക് പോയി,
ചായ വാങ്ങാൻ ക്യാന്റീനിലേക്ക് പോകുമ്പോഴാണ് അമ്മച്ചിയുടെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ചേച്ചിയെ കണ്ടത്, ചേച്ചിയൊന്ന് നിസ്സഹായയായി ചിരിച്ചു.ഞാനും ചിരിച്ചു. ചേച്ചി പറഞ്ഞു ഒന്നും വിചാരിക്കരുത് അമ്മച്ചിക്ക് മെന്റൽ പ്രോബ്ളത്തിന് ചികിത്സയിലാണ്.ഞാൻ ചോദിച്ചു എന്താണ് ഇങ്ങനെ വരാൻ ?
നല്ല രീതിയിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന കുടുംബമായിരുന്നു അവരുടേത്. അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ച ഒരു വാഹനാപകട ദുരന്തത്തിൽ അവരുടെയെല്ലാമെല്ലാമായ ഭർത്താവിനേയും ഏകമകനേയും അവർക്കു നഷ്ടപ്പെട്ടു.ആ വേർപാടിനെ അവരുടെ മനസ്സ് അംഗീകരിച്ചില്ല, അന്ന് മുതൽ അവരുടെ മനസ്സിന്റെ താളം തെറ്റുകയായിരുന്നു, ശരീരത്തിലുണ്ടായിരുന്ന പരുക്കുകൾ മാറി. പക്ഷേ മനസ്സിനേറ്റ മുറിവ് മാറിയില്ല.
ആശുപത്രി വിടും വരെ അമ്മച്ചിയെ സന്ദർശിക്കുമായിരുന്നു.പിന്നീട് ഞാനാ അമ്മച്ചിയെ കണ്ടിട്ടില്ല. ഇപ്പോൾ ജീവിച്ചിരുപ്പുണ്ടോ? രോഗാവസ്ഥയിൽ നിന്നും മുക്തയായോ ഒന്നുമറിയില്ല. പക്ഷേ പതിനഞ്ച് വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറവും ആ മുഖം മനസ്സിലുണ്ട്.
🖋️പ്രിജോ റോബർട്ട്
